Bi Ses Vereyim Dedim..

Yazamıyorum artık. Kelimelerim lal, cümlelerim kör, bloğum topal.. Bilmiyorum kaç akşamdır yazayım diye oturuyorum.. yazıyorum bir şeyler, hiç içime sinmiyor, siliyorum.. Boşveriyorum sonra.. Akamayan dere gibiyim. Eh derede dolar taşar bir gün. Sabırlıyım.. Bekliyorum. 

Sadece yazmak mı? Hayır.. Bir film bile izlemek istemiyorum.. Kitap okumak mı? Zaten kitap kurdu hiç olamadım:( Günlerdir başucumda yüzükapak yatırdığım kitabın adı bile aklımda değil.
Birazdan yatmaya gittiğimde hatırlarım herhalde.. Ama okuyacağımı sanmıyorum. Yatarken radyo tiyatrosu dinliyorum bir süredir kulaklığımla. Ertesi gün unutuyorum, ben ne dinlemiştim diye zorluyorum beynimi. Yok! Nuh diyor, peygamber demiyor.  Ne severdim çocukken, gaz lambası eşliğinde, pilli radyodan arkası yarın yada radyo tiyatrosu dinlemeyi. Sedirin önüne çöker kulağımı radyoya yapıştırırdım. Şimdide çok seviyorum da, ertesi gün hatırlamıyorum ne dinlediğimi. Sanırım beynim kendini resetliyor bu ara. Bir geçiş dönemi..

Ne yapıyorum böyle dönemlerde? Oluruna bırakıyorum. Göğe dikiyorum gözümü.. Uzun uzun bakıyorum. Trene bakar gibi değil ama. Sanki gök yüzünde ağır çekim tenis oynanıyorda ona bakar gibi. Yağmur yağıyor, rüzgar esiyor, sonra çayır-çimen kokusu yükseliyor.. Bir yerlerden güneş vuruyor, yağmur yağarken. Gökkuşağını arıyorum bu sefer, kamelyon gibi başımı her yana çevirerek. Ve işte orda Gökkuşağı 🌈.
Sanırım görmek istediğimi görüyorum ben.  Biraz geç oluyor, birazda güç oluyor ama görüyorum.

Hafta içi bir gündü. Durup dururken dağlar, göller beni çağırdı. Gittim.. Arkadaşıma sordum gelmek ister misin diye? Seninle her yere giderim dedi. Sabahın köründe buluştuk yine. İyi geliyor bana dağlar, göller. Buzul gölleri. Dizlerime kadar girebiliyorum o sopsoğuk göle. Yaşamım gibi. Hep yarım yarımdı yaşadığım her şey. Ben hep bu yarım yarım yaşadıklarımda yetinmeyi bildim. Aaaa bak bu konuda dün bir karikatür gördüm. Pek hoşuma gitti. Şimdi nerde gördüğümü unuttum iyi mi? Bu her şeyi unutma hiç iyiye alamet değil ya, du bakalım? 

Çizebildiğim kadarı ile şöyle bir şeydi. Çizimlerim berbattır baştan söyliyeyim. 

İşte o gün gezimizden sonra eve geldim, ellerimi kilitlerim, alnıma koydum, hayata teşekkür ettim. Yetmedi, üç kere, beş kere, onbeş kere, yüz kere teşekkür ettim. Doyamıyordum teşekkür etmelere. Herşeye rağmen. Artık kendi dar alanımı koruyorum mutlu olma adına. Bir çoğumuz gibi.. Yok çünkü başka çare..
Nereye baksam ölüm, taciz, baskı, şiddet. Ölümü sevdirdiler sonunda millete. Yok, ben sevmiyorum hala.  Herkes yaşamalı, yaşlı ve yorgun olduğu için kendi eceli ile göç etmeli. Ölüm öyle güzel bir şeyse eğer, kendileri veya kendilerinden biri ölüversin o zaman. "Biz bu millete efendi değil, hizmetkar olmaya geldik" diyorlar. Ben anlamadım bu işten bir şey. Bunlar hizmetli unutmuş  kar'a takılmış gibiler..

Bak işte, yine yazım döndü dolaştı siyasete girdi. O gün bile, hani şu dağlarda gezi yaparken konular dönüyor dolaşıyor o'na geliyordu. Bende hep böyle oluyor.. Bundan nasıl kurtulabilirim??
Güya Türkçe tv lere bakmıyorum. Ama Alman tv lerinde çıkıyor bu sefer karşıma. Almanya'da yapılacak seçimler için Alman vatandaşlığını almış, seçme hakkını kullanacaklara "kimseyi seçmeyin, seçimleri boykot edin" diye çağrıda bulunmuş. Bakele, sayın Erduvan ben özgür irademi kullanıp seçme hakkı mı kullanabilir miyim? Bana karışmaz mısın lütfen!
Benim derdim bana yetiyor, birde sen girme evime, hayatıma. Çok rica ediyorum.. Teşekkür ederim! 

Neyse ya, doğada, Berner Oberland gezi fotoğraflarımda gezinmek isterseniz diye... 

Matterhorn Yürüyüşü..

Baktık planlayarak olmuyor, birden bire karar verdik bizde. Perşembeydi. Arkadaşıma, "Cumartesi Zermatt'a gidelim mi?" diye öylesine sormuştum. "Gideliiiiim!" dedi. Hemen hava durumuna baktık, güneşli, parçalı bulutlu. Cumartesi sabah erkenden gitmeyi kararlaştırdık. Eve geldim. İçim kıpır kıpır. Yıllardır hep gidip görmek istediğim, İsviçre'nin en önmeli sembolünden biri olan, dünyanın en çok fotoğrafının çekildiği şu ünlü  Matterhorn, dağına hep "du bakalım" dediğim o zaman nihayet gelip çatmıştı.

Çocuklar gibi önüme gelene, ağzım kulaklarımda "biliyor musun, biz Cumartesi Matterhorn'a" gidiyoooz" diye anlatıyordum. Gerçekten mi, İsviçreliyim ama bende hala görmedim diyen çoktu. Şeye benziyordu bu, üç tarafı denizle çevrili Türkiyede yaşayıpta hiç deniz görmeyenler gibi mesela:) 

Cuma gecesi heyecandan uyuyamadım. Fotoğraf makinemin hiç bir şeyini unutmamalıyım, yoksa o Matterhorn dağından atarım kendimi aşağıya, diyorum.. Fotoğraf makinemi ve ekipmanı hazırladım. Atıştırmalıkları sırt çantama koydum, su şişelerini, sabah çıkmadan önce sırt çantama eklemek üzere buzdolabına koydum. Birde olmazsa olmaz bir şişe beyaz şarabı tabi. Giyeceklerimi ve yürüyüş için ayakkabılarımıda hazır ettim. Çünkü akşamdan biraz araştırdım, en iyi fotoğraf nerden çekilir falan diye. Oralarda uzak yerler. Neyse, belki gideriz diye hazırlıklı olmak istiyorum. 

Cumartesi sabah 7.15 te Bern garında buluşuyoruz. Yürümek için doğru ayakkabı seçimi diyor. Belki yürürüz diye şeyettim diyorum. Kafamda planladığım şeyleri arkadaşımla paylaşmayınca, o normal düz bir ayakkabı ile geliyor. Onlarlada yürünür diyorum. 

7.34 trenimiz hareket ediyor. Bir saat sonra aktarma yapacağımız Visp istasyonunda inip, Zermatt'a giden "Matterhorn Gotthard Bahn" trenine biniyoruz. Diğer trenlerden farklı. Kocaman camları var ve pencere açık. Tren giderken dışarı sarkabiliyorsun.  Glacier express trenine benziyor biraz. Zaten aynı güzergah. Glacierexpress de yanımızdan geçerken görüyorum. Turistik bir tren. 

Dağlara tırmanıyor, viyadüklerden ve köprülerden geçerek güzel bir güzergahı bir saatte tamamlıyor. 2-2.5 saatte gidiliyormuş meğer Bern'den. Yani burnumuzun dibiymiş neredeyse😀 Ben hep çok daha fazla sanıyordum. Fakat trenle gidersen kısalıyor yol. Araba yolu çok daha uzun. Zaten Zermatt'a araba ile ulaşam yok. En yakın bir yerleşim biriminde arabayı bırakıp trenle gitmek zorundasın. O yüzden araba ile gitmek mantıksız. En iyisi ve en güzeli trenle gitmek. 

Saat 9.45 gibi son durağa yani Zermatta  geldiğimizde, "tren istasyonuda çok çirkinmiş" diyor arkadaşım. Katılıyorum onun düşüncesine. Soğuk bir görüntüsü var. Dışarı atıyoruz hemen kendimizi. Gözlerim o meşhur dağı arıyor sağda solda. Yok, göremiyorum. Bir tatil yeri olduğundan her yer otel ve pansiyon. Ama göze çirkin görünmeyen ahşap ve sevimli bol sardunyalı oteller. Birde Uzak doğulu turistler. Artık Japon mu, Çinli mi, ayırt edemiyorum ben onları😀 

Önce bir kahve içmek istiyoruz. Sokaklarda ilerlerken kafam hep gökyüzünde ben hala Matterhorn dağını arıyorum. Yok, yok, yok.. Sonra arkadaşım işaret parmağıyla bir otelin çatısını göstererek "bak orda kim" var diyor. Gördüğüm şey işte o dağ. "Ayyy sen burdamıydın" diyerek selamlıyorum. Ama o fotoğraflarda gördüğüm gibi janjanlı değil. Hafif bir hayal kırıklığı oluyor tabi. Karlar bazı yerlerinde var. Bi çoğu erimiş. Ama yinede seviyorum onu. 

Kahvemizi içiyoruz, sonra bilgi alıyoruz, dağın en güzel panoramasını nereden görebiliriz, nasıl gidebiliriz falan diye. Benim internetten araştırıp gitmek istediğim yeri tarif ediyor kafeterya işletmecisi yaşlı amca. Bir fünikülere binip dik bi şekilde bir dağın içinden yukarı doğru gidiyoruz 10 dakika kadar. Arkadaşımın kulaklarında basınç oluşuyor. Ben bir şey hissetmiyorum. Fünikülerden inip, teleferiğe binip daha tepeye, Blauherd'e çıkıyoruz. Amacımız Stellisee gölüne gidip oradan Matterhorn dağını izlemek. Sarı levhalar Stellisee 15 dakika olduğunu gösteriyor. İnsanların yürüdüğü yoldan bizde ilerliyoruz. 15 dakika, 30 dakika, 60 dakika yürüyoruz görünürde göl möl yok. Habire tırmanıyoruz. E birde bunun dönüşü var diye endişeleniyorum. Hava 24 derece, parçalı bulutlu, püfür püfür esiyor. Güneş kremi aldım yanıma ama gerek görüp sürmüyorum. Saat 12 ye gelmiş, biz neredeyse iki saattir yürüyoruz. Sonunda bir sarı levha daha, Stellisee 50 dakika yazıyor. E artık bu kadar yürüdük, oraya yürüyelim diyoruz. Dere tepe düz gidiyoruz. Patikalardan geçiyoruz. Sadece İsviçreye özgü o alp çiçeklerini görüyoruz. Mesela Edelweiss. Etrafına taşlar koymuşlar kimse basmasın üzerine diye. Mesela Blau Enzian. Nasıl güzel bir mavidir o. 

Uzakdoğulu bir turist önüne bakmadan fotoğraf çekmek için pat pat yürürken, bir İsviçreli "heeey, o üzerine bastığın mavi enzian çiçeği farkındamısın?" Diye azarlıyor. Doğalarına, dağlarına sahip çıkmaları hoşuma gidiyor. 

Ve nihayet ulaşıyoruz Stellisee'ye. Fotoğraflarda kocaman görünen bu göl, küçücük. Matterhorn dağı tam karşısında duruyor. İki saate yakın oturuyoruz göl kenarında. Diğer kenarında duran koyun sürüsünün çan sesleri var. Dağın başındaki bulutlar kalkarsa daha güzel görüntü alabileceğim. Bulutlar her tarafta dağılıyor ama o dağın başından dağılmıyor. Yapacak bir şey yok. Doğa bu. Oradaki molamızda çantamızdakileri çıkarıyoruz. Şişenin dışına geçirdiğim buzlu koruma, beyaz şarabı soğuk tutmuş. Sakinliğin ve huzurun tam ortasındayız. Adalet yürüyüşçülerinin Bolu'da olduğu gün. Bolu'da olsaydım mutlaka katılırdım diyorum, arkadaşıma. Bizde yürüdük ama bugün, diyor. Doğru diyorum, ha Bolu dağlarında, ha Alplerde yürümüşüz😀 bir kayanın üzerine yeşil otlardan "Adalet" yazıyoruz. 

O kadar çok yürümüşüzki orada öyle otursam ve hiç kalkmasam diyorum. Bu yolun dönüşünü düşünüyorum. Arkadaşım aynı yolu geri gitmeyeceğiz, bu yola devam edeceğiz, diyor. Yani biz yürüyerek bir "O" harfi çizmişiz. Yola devam edersek başladığımız noktaya ulaşacağız. İşte buna seviniyorum. Hakikaten 15 dakika sonra yürüyüşe başladığımız teleferiğin olduğu istasyona geliyoruz. 

Oradaki sarı levhalara tekrar bakıyoruz, evet, stellisee 15 dakika yazıyor. Ama o kadar çok yürüyüş rotası var ki, biz dikkat etmeden, çoğunluğun arkasına takılınca koyunlar gibi saatlerce yürüyüş yapmak zorunda kalıyoruz. Gülüyoruz bu halimize. Salaklığımızada bok kondurmuyoruz ama, olsun diyoruz, yürümeseydik o güzel çiçekleri göremeyecektik, hem bedenimiz içinde bir şeyler yapmış olduk. 

Teleferikle ara durakta durup bir dağ restoranında bir şeyler yiyip içiyoruz. Elimi yüzümü yıkamak için lavaboya gittiğimde aynada duran ıstakoz gibi haşlanmış, kızarmış kollarımı görüyorum. Güya güneş kremi almıştım yanıma. Sürmeyince bir işe yaramıyormuş😀 Daha doğrusu gerek görmemiştim. Öyle sıcak değildi. Püfür püfür esiyordu. Dağlardaki kar'ın yansımasıyla çifte kavrulmuş olduk. 

Yapmayı çok istediğim bir şeyi gerçekleştirmenin mutluluğuyla, akşam 7.00 de yine Bern'de oluyoruz. 12 saat içinde sanki dünyayı dolaşmış gibi hissediyorum kendimi.  

Şimdide fotoğraflarda gezelim, görelim. 

Ortada görünen iki beyaz cicek, Isvicre simgelerinden "Edelweiss"

Blau Enzian, yine Isvicre Alplerinde yetisen bir cicek..

Stellisee Koyunlari

Basi dumanli Matterhorn

Adalet yazdik daglara taslara..

Bildunterschrift hinzufügen

Bildunterschrift hinzufügen

Yanda görülen kirmizi beyaz boyali tas, sari levhalarin olmadigi yerde yol gösterici

Çekmecelerime hapsettiğim anılar...

Iki aydır beklediğim bir tarihti 9 Haziran. O tarih geldi, bu sefer saatin 13.56 olmasını beklemeye başladım. Tam o saatte Bern garına bir tren yanaşacak ve içinden kardeşlerim ve minik Mila çıkacaktı. Gar'da geleni beklemek Mustafa Kandıralı'dan oyun havaları dinlemek gibiyse, gideni uğurlamak bir o kadar hüzzam ve hicazkar. Her seferinde kondüktörün çaldığı acı düdük sesine karışan o kapıların kapanış sireni yok mu? Ayrılık zamanı der ya, işte o an burnumun direğine milyonlarca karınca çıkar, ağzım titrer, gözüm dolar. Bu sevgiye dayalı bir hüzün olduğu için yaşamasıda güzel diye düşünürüm. Aslında o düdük sesi güzel bir zaman'ın bittiğini gözlerinle görmüyorsan, kulaklarınla duy, sesidir. O sesi duymadan bir hafta önce neler yaşadık, neler yaptık?

İşte 13.56 yı gösterirken saat, 4 Numaralı perondaydım. Vagonlarda dolaştı gözlerim. Göremedim. Meğer onlar gözlerimin ulaşamadığı vagondan inmiş, üçü bir arada beklerken gördüm. Kimi önce kucaklayacağımı şaşırmış bir halde, bir elim birinin omzunda, diğer elim öbürünün kafasında, dudağım diğerinin yanağında, çıktık gardan. Eve geldiğimizde sabahtan hazırladığım patatesli gül börekleri sıcak olmasada tazeliğini koruyordu. Aslında o börekleri onların geldiği saatte evde olamayacağım için yapmıştım. Yine iki ay öncesinden planlanan çalıştığım yerde sosyal sigortalardan aynı gün bir denetimci gelecekti. Ve ben orada olmalıydım. Ben iki ayağım bir pabuçta son dakikaya kadar herşeyi organize etmişken, denetimçi beyefendi 2 saat kala, bunu gerekli görmedikleri için randevuyu iptal etmiş. Işe gittiğimde öğrendim bunu, önce sinirlendim sonra sevindim. Sinirlendim, çünkü bunu bir gün önceden haber verebilirdi. Sevindim, çünkü yakınlarımı ben karşılayabilecektim gar'da. Ama daha çok sevindim tabi.

Gündüz çay içmeyi sevmem ama, böreğin yanına çay iyi oluyor. Çayımızla böreğimizi yedik, içtik. Her seferinden farklı olan bu sefer Mila Bebeğin olmasıydı. O belirliyordu artık herşeyi. Uzun uzun sohbetler yoktu artık, bölünen sohbetler vardı. O müsade ettiği sürece oluyordu bunlar. Ama herkesin ilgisini çekmeyi öyle güzel beceriyorki, öyle masum, öyle güzel bir bebekki.. O gün evden çıkmadık. Ertesi gün bir Çarşambaydı. Perşembe kadınlarından Antonella o gün bizi yemeğe davet etti. Kocaman bir masa kurmuştu. O kadar kalabalığa rağmen o kadar güzel organize etmişki herşeyi, bizimle oturdu, sohbet etti, hiç strese girmeden o sofra birden donatıldı. Oğlu ve kızı misafirperverlikte tam not aldı bizden. Yedik, içtik, sohbet ettik. Herkes pek sevdi birbirini o gece. Telefon numaraları alındı verildi falan. Mutlu bir şekilde ayrıldık o Perşembe evinin Çarşamba gecesinden.. Çok samimi ve güzel bir akşamdı..

Ertesi gün Perşembeydi. Perşembe-kadınlarının günü. O gün kıyamette kopsa buluşulur, bu böyle. Bu sefer diğer Perşembe kadınlarından Elisabethin Bahçesinde toplandık. Ama her zaman yaptığımız gibi sadece öğleden sonrası için. Oradada yine Mila başrolü kimseye kaptırmadı.

Cuma, artık biz bize.. Havaların çok güzel olmadığını gösteren app hep yanılttı bizi. Iyiki yanılttı. O gün Kandersteg, Öschinensee ve Blausee' ye gidecektik. Sabah erkenden kalktık, piknik çantamı hazırladım, kahvaltılıkları başka çantaya. 45 dakika süren ilk durağımız Blausee'de kahvaltımızı yaptık. Gölün büyüleyen görüntüsüne her seferinde olduğu gibi bakıp içimize çektik. Sonra 4 km uzakta, 1500 küsür yükseklikte olan Öschinensee'ye çıkmak için teleferiklere geldik. Bebeklerin 2000 metreyi aşmamasınada dikkat ediyoruz tabi, yoksa İsviçre'nin en yüksek dağı olan Matterhorn'a bile çıkardık:) ama bir gün mutlaka çıkacağım kiminle olur bilmiyorum. En büyük hayalimden biri o dağı kendi objektifimden çekebilmek. Bekliyorum şimdilik. Yakınlarda olsa çoktan gitmiştimde, ama görece baya uzak. Neyse bekliyorum o günü, bir sevdiğimi özlemle ve hasretle bekler gibi.

Çıktık Öschinensee'ye, hava bulutlu, hem yağacak gibi hem değil. Gözümüzün ucunda karlı dağlar, burnumuzun dibinde yaza merhaba diyen çiçekler. Güneş bulutların arasından bi görünüyor bir kayboluyor. Üşümüyoruz. Sıcakta bi yandan. Teleferikten inince 15-20 dakika yürüyoruz Öschinen Gölü'ne doğru. Nihayet varıyoruz. O Gölün rengine aşığım. Buz mavisi bir rengi var. Tam Gölün yamacındayız. Ahşap bir bankın üzerinde piknik çantamı açtım. İçinde hiç değişmeyen erzaklar var. Bir Şişe soğuk pembe şarap, zeytin, peynir, otlu grisin. Tam göle doğru bu zevki yaşayacağız, bir damla pıtladı. Ama ses etmiyorum. O görüntüyü, o atmosferi bozmasın hiç bir şey istiyorum. Ama o yağmur damlarını yanımdakilerde hissediyor. Rahatsız edici bir yağmur değil bu. Tek tük çıplak kollarımıza düşüyor. Buradada Mila belirliyor ne yapmamız gerektiğini. 30 metre uzakta olan bir dağ restoranına gidiyoruz. Saçak altında oturup kahve siparişimizi veriyoruz. O kahvenin tadına doyamıyoruz, ikinci kahveleri ısmarlıyoruz. Dağ havası sanırım damak tadımızı değiştiriyor. Bu arada bulutlar aralanıyor, güneş sanki hadi gene iyisiniz der gibi bizimle beraber olmaya çalışıyor. Sonra tekrar çimenlere yayılıyoruz, çevremizdeki otlayan inekler gibi. Boyunlarında çanlar, dağın sessizliğini bozan demeyimde, dağ orkestrasını oluşturan bir ahenkle şarabımızı içerken, birden bir inek bize doğru yürüyor. Oturduğumuz banktan ürkerek uzaklaşırken, sepetin kapağını kapatmayı ihmal etmiyorum. Küçükken köyde ineklerle haşır neşir olan ben bile kenara çekilince "noluyor lan" dedim kendi kendime. Ama buranın inekleri bile öyle özgür ruhlu ve kendinden emin geliyor ki, süsecek gibi. Sap gibi kalakaldık, hiç bir şey yapamıyoruz. Gidemiyoruzda, sepetimizi ve sırt çantamızı rehin almış. Kardeşlerim şehir çocuğu tabi, "abla napıcaz yaa" deyince, benden medet umduklarını anladım. İneğin yaptığını yapmaya karar verdim. Şöyle kalın bir sopa buldum önce, çünkü laftan anlayacak gibi durmuyor, kendimden emin bir şekilde, sağ elimdeki sopayı yukarıya kaldırdım, gözlerinin içine bakarak, nişşt, höösst, hoo, diyerek üstüne yürüyünce uzaklaştı.. Vurmak zorunda kalmadığıma sevindim. Topladık pılımızı pırtımızı, doğayı sahiplerine bıraktıp dönüş yolunda Rubigen'de Aare nehrinin kıyısında bulunan ferah bir restoranda mola vermek istedik yine. Nasıl olsa acelemiz yoktu. Birer bira içerken, yine İsviçre  spesiyali, daha doğrusu Alman kantonlarında daha çok bulunan "Rösti" yedik. Karnımızda doydu, gözümüz gönlümüzde. Eve gelip bir çay demledik, birde film izleyecektik ki, bazıları dağ havasının sarhoşluğundan sızdı kaldı koltuklarda. Bir filmi iki gecede iki bölüm halinde izleyebildik. Film, "Fakat Müzeyyen Bu Derin Tutku" idi. Ben ikinci kez izledim, yine çok sevdim.

Cumartesi bir önceki gün gibi verimli olmasada yine Thun, ve çevresini gezdik.
Pazar, Perşembe kadınlarından diğeri olan Elisabeth, körili uzak doğu yemeklerine davet etti bizi. Hakkaten o akşamda güzeldi. Bir haftalık kardeşlerimle birlikteliğimde sadece 2-3 akşam yemek yapabildim. Ya davetliydik, ya kırda bayırda yedik içtik.. Ben iyice haylaz olduydum geçen hafta. İşe gidip 1-2 saatte döndüm. Bazen gitmedim, evet böyle bir lüksüm var itiraf ediyorum. Bulunmaz Hint kumaşı olduğumdan değil, başka özel nedenlerden dolayı:)  Astım boynuma fotoğraf makinamı, aldım gardaşlarımı yanıma güya onları gezdiriyorum:) Ben mi daha mutlu oldum onlar mı? Bilemem!

Pazartesi nasıl bir yağmur. Evden dışarı çıkamadık. Ama soğuk yoktu. Balkonda yağmur sesiyle şarap içmek güzeldi. Ve bir günde olsa evde kalmak iyi geldi. Ünlüdür benim pizzam. Ancak o gün fırsat bulabildim. Kendilerinden geçtiler pizzaları yerken.
Salı nihayet Bern'e vakit ayırabildik. Bern ilk kez Mila'yı ağırlıyordu o gün. Ortaçağ'dan kalma muhteşem Bern sokaklarından salınarak Münsterplattform'a gittik. Oraya ne zaman gitsek, restoranı kapalı olurdu. Öyle güzel bir yerde buna anlam veremezdim. O gün açıktı, ve öğrendim ki, Einsteinkaffee yi işletenler orayıda bundan sonra işleteceklermiş. Çok sevindim bu duruma. Umarım kışında açık olur. Ama biz yinede Einstein Kafenin her zamanki yerinde oturmayı tercih ettik. Kafenin dışına taşmış olan Arnavut kaldırımı sokak üzerinde bir yuvarlak masada yer bulduk. Masa dengesiz duruyordu. Hangimiz dengeliydiki? İnce uzun bardaklarda Einstein biramız geldi. Yarılayınca bardaklarımızı, selfi çekmekten hoşlanmayan ben, gel bir selfi çekelim dedim Serdar'a, ve Ayça'ya gönderelim. Serdar benim yanıma gelmek için sandalyesinden kalktığı anda zaten nefesimizden sallanan masaya çarpınca birayla yıkandım resmen. Mıçarım selfisinede, Ayça'sınada dedim ama gülmekten ölüyoruz. Diğer masalarda olan insanlar bile alaycı bi gülüşle değilde sempatik gülüşleriyle bizimle empati yapıyorlar. Ikinci biralar Einstein Kafenin ikramı oldu. Dedim bir daha devirsek mi?:)) şımarıklık diz boyu tabi..

Eveeet, geldi çattı Çarşamba. Dönüş günü. Ayrılık vakti. Bern Gar'ı. Peron 6 dan 11.04 de hareket edecek trene daha 10 dakika var. Dedim ya yazının başında, geleni beklerken o trenin gelişi çok güzeldirde, bu sefer geleni götüreceği için yanaşırken gara bi tuhaf gelir gözüme o tren.
Sevdiğim insanları içine alıp, peronu silip süpürüp yavaş yavaş raylarda ilerlerken,  yaşadıklarınızın artık bir mazi olduğunu söyler    acı acı. İşte burun sızlar, gözlerde yaşlar belirir, birikir, kocaman bir damla yanağının yanından dudağına gelir. Dilinle o tuzlu damlayı tadarsın. Ama sana tatlı gelir.. Öylece bakakalırsın trenin ardından.. Ve güzel anları gizlersin bir çekmecede mendile sarılmış bir şekilde. Gidenler ne hisseder acaba. Ne yaparlar o vagonun içinde?

o zamana ait fotolardan bir demet..

demistim, göz ucumuza kis, burnumuzun dibinde yaz, diye..

yagmur mu damladi? yooo.. 

Mila, kuzukara özenip cicekleri yedigi an..

Iste bir inegin piknik sepetimizi ve sirt cantamizi rehin aldigi an..

Bir elimizde Mila, bir elimizde piknik sepeti vurduk daglara yukari..

güzel sesimle Milayi hep ben uyutuyordum:)) "Die Mila ist da, die Tante ist da.."diyerekten:))

kim dayi, kim teyze, kim yegen belli degil..

peronu silip süpüren tren..

Pusulaswiss, ve Sunay Akın ile bir hafta sonu..

Sadece Isvicrede yayinlanan Pusulaswiss gazetesi.

Pusulaswiss gazetesi dün akşam 8.yılını kutladı. Bende buraya katıldım. 

Bundan iki ay önceydi. Gazetenin genel yayın yönetmeni Turgut bey ofisimize geldi. Pusula gazetesini okuyup okumadığımızı sordu. Değil okumayı, adını bile duymamıştım. Nerde satılıyor dediğimde, hiç bir yerde satılmıyor abone yolu ile ulaşıyor, dedi. Gazeteyi 8 yıldır tanımamanın utancını ve suçluluk duygusu yaşarken Turgut beyin verdiği bu cevapla hemen kurtuldum bu duygulardan.. Sadece İsviçre'de çıkan aylık bir gazete olduğunu, tarafsız haber yaptıklarını, anlattı. Içimden, "yav he he, tarafsız gazete mi var günümüzde" dedim, ama içimden.. Yanında getirmiş olduğu son sayılardan ikisini aldım, eve gidip balkonda sadece bir göz atmak istedim. Okumak değil ha, göz atmak. Sadece atılmakla kalmadı gözlerim, yapıştı resmen sayfalara.. Her konuya yer veriyorlar, tarafsız politika haberleri, ekonomi, moda, sinema, tiyatro, ve başka aktiviteler, Isviçreden haberler ki en önemliside bu zaten, yaşadığın ülkenin gündemini kendi dilinde okuyabilmek ve anlayabilmek güzel bir olgu. Hemen abone oldum gazeteye. Abone olmakla kalmadık, sponsor desteğimizi sunduk. Ilk kez bir yere sponsorluk içime sindi. Çünkü güzel olan bir şey desteklenmeli.

Ele avuca sığan, kolları yormadan okunan formatı, haberlerin gerçekten tarafsız olduğu, şöyle ki, okuyucuyu salak yerine koyup, sen anlamazsın, biz sana bu haberi kendi anlayışımıza göre yorumlayıp sunalımda belki anlarsın, anlayışları kesinlikle yok. Her haberi olduğu gibi sunuyorlar. Okuyucuyu ciddiye alma ve saygıdır bu. En tanınmış köşe yazarlarından biride Sunay Akın.

30 Mayıs'ta 8 yaşını kutlama vesilesi ile, Pusulaswiss gazetesinin çekirdek ekibini tanıdım, umutlular, yüzü güleçler, sıcaklar, samimiler, pırıl pırıllar. Hepsi kaliteli, bilinçli, medeni ve anlayışlılılar. Kutlamaya Sunay Akın'da gelmişti. Bir gün öncesinde yemek vardı Zürichte. Davetliydik. Dedim ya samimilerdi diye, sanki herkes herkesle tanışıyor gibiydi.. Çocuk sesleri vardı. Cıvıl cıvıldı.
Bir gün sonra yine aynı ekip, ve bir çok davetli ile 8.yıl kutlamasına katıldık Winterthur, Hotel Töss'de.
Yine sıcak, samimi bir geceydi. Elbette geceye Sunay Akın'ın gösterisi damga vurdu.
Bilirsiniz, Sunay Akın'ı, tarihi veya herhangi birşeyi anlatırken bile ince detayları atlamaz, ve zaten tiyatrocu, yazar ve insan kimliğini hiç bırakmadığı için anlatımlarını çocuklar bile ilgi ile dinler, Ve mutlaka anlattığı bir hikayenin altından hep tanıdığımız ya bir yazar, ya bir şair, ya bir tiyatrocu çıkar. Hadi ya, o omuymuş deriz. Adam kelimelerle oynuyor resmen. O akşamki gösterisinde Ertuğrul fırkateynini alattı. Nasılda güzel anlattı, sanki o fırkateynin içindeydim, yada Sarıyer'de onları bekleyen kadınlardan biriydim. Japonya Türkiye dostluğunun başlamasının asıl nedenin bu Ertuğrul fırkateyninin olduğunu söyledi. Barış Manço'yu neden bu kadar benimseyip sevmeleri taa o zamanlara dayandığını söyledi. Sunay Akın bir müze aşığı, tarihi ince ayrıntılarına kadar araştıran, doğru bilgileri gelecek nesillere anlatmak isteyen biri. Çocukları ve gençleri çok seviyor.

O gece sahneye çıkarken şu sözlerle başladı; Türkiye'de 4 kişi çok güzel bir şey yaptı, biri Koç, biri Sabancı, biri Eczacıbaşı, biride ... Ellerini göğsüne götürerek kendini gösterdi, ben demedi.. Çünkü dördümüzünde müzesi var diye ekledi. Ekledi eklemesinede, sonrasında müze için vergi veren bir tek kişiyim, dedi. Müzeye genelde aileler çocuklarının elinden tutup geliyor, ama çıkarken diğer elinde kendi çocukluğu oluyor, dedi. Bir dahaki İstanbul seyahatimde gitmeyi düşünüyorum. Göztepe'deymiş.

O geceden Aklımda kalanlar şöyle; Pusulaswiss gazetesinin tarafsızlığını Sunay Akın'da vurguladı. Herkesin düşüncesi olmalı dedi. Bizi göstererek, mesela şu 3. Sırada oturanlar, hepiniz aynı düşünüyorsanız sizden bir şey olmaz dedi, Allahtan ikinci Sırada oturuyordumda üstüne alınmadım:) Çok sesli bir koro gibi olmalı, orkestra gibi olmalı. Kimi klarnet, kimi gitar, kimi obua çalmalı, kim flüt, kimi davul.  Ama nota bilecek dedi.. Hele hele mecliste olanlar diyede ekledi.. Söyleşileri ile düşündüren bu insanı seviyorum.

Sadece bir şey beni rahatsız etti, oda şu; gösterisinin sonuna doğru şuna benzer bir cümle yada benzetme yaptı; (babası demişki güya) "habu bizim Sunay pi şeyler anlatıy, sizde güleysiniz, buda sizin ahmaklığınız" yada buna benzer bir şey söyledi. Sonrada, babam işte ya, falan deyip geçiştirdi. Bence onu orada anlatması gerekmiyordu. Sırf bu Yüzden onu sildim mi, hayır tabiki.. Ama hoş bulmadım. Neyse anlayışımız geniş. Onuda anlarız.. Nota ile çalınan bir orkestrada hatalı bir ses hemen belli olur ya, banada o ses geldi sanki. Ama hangimiz hata yapmıyoruz? Hem belki ben yanlış duymuş yada anlamış olabilirim.

Çok güzel iki gündü. Sunay Akınla her gün karşılaşmıyorum sonuçta:) ve artık Pusula gazetesini okurken yazarlarınıda tanıdığım için daha bir özel oldu.
Şu Fotoğraflarıda ekleyim de, arşivimde bulunsun. 

Pusula Gazetesinin yemeginde. 

yine ayni açi ama farkli bir foto. Duradursun burda.. belki fotograflar yok olur, ama bunlar kalir blogta diyerekten:)

ayni aksamin sonunda Kegel oynarken.
Kegel, Bowlingin alman versiyonu. 

Sponsor olmustuk ya hani, bizi bir plaket ile sevindirdiler o gece. 

Iste burada Ertugrul Firkateynini anlatirken
dedi ki;
"Ejdat Ejdat, diyorsununuz, iste bunlarda Ejdadimizdi,
merdivenlere 16 Osmanli "mankeni" dikmekle
olmuyor bu isler..."

Buradada röportaj verirken...