Bendeki kardeş sevgisi biraz farklı...

Benim içimdeki kardeş sevgisini beni tanıyanlar çok iyi bilir. Kardeşi olanlar bunu çok iyi anlayabilir.. Ama bizimki hep farklıydı sanki.. Bizi tanıyanlar bu özelliğimizi anlatarak girerlerdi bu konuya. Yani en belirgin özelliğimiz bu bizim. Ama bizi birbirimize bağlayan faktörlerde farklı tabi.. Anne baba küçük yaşlarda bizi bize emanet edip gittikleri için biz sarmaşık çiçeği gibi birbirimize sarıldık.. Eee birde ben abla olunca kardeşlere olan kalkanlarım güçlendi.. Birde abimiz vardı gerçi. Onun anlayışı ve koruyup kollayıcı tavrı unutulmaz. Bizden küçük iki kardeş daha vardı.. Kızkardeş ile zaman zaman didişmelerimiz olmuştur. Köfte yaparken elimdeki et parçasını yüzüne fırlattığım olmuştur.. Hatta oklavayı bile hissetmişti sanki.. Unuttum ama, hakikaten bilmiyorum. Köfteyi hatırlıyorum ama.. Çünkü sonrasında çok gülmüştük.. Birde en küçüğümüz vardı. Ama kayıtlara "big baby" olarak geçmişti doktoru, 4,5 kilo doğduğunda.. Haklıymış.. Şu anda 1.90 larda eşek kadar oldu desem küçük kalır, zürefa kadar yerinde olur herhalde:)) 
İşte biz o dönemler en büyüğümüz 16 yaşinda, en küçüğümüz 1 haftalık atıldık hayata.. Yanlişlarımızla doğrularımızla bir 15 yıl daha geçirdik birlikte. Çok güzeldi.. Dışardan gıpta edildiği kadar varmışız.. Ben o zamanlar göremiyordum tabi bunları.. Artık birer birer hepimiz bir şekilde sevdiğimiz insanlarla evlendik. Bizler evlendik ve bir hayat kurduk.. Ama o "big baby" bundan çok etkilendi.. Açıkta kaldığını hissetti.. O eski birliktelikleri çok özledi.. Yanlızlaştı.. Oysa onu hepimiz çok seviyorduk.. Ama sadece sevmek yetmiyormuş.. Sorumluluk vermek, güven vermek, inanmak, dinlemekte gerekiyormuş. Acaba o ne hissediyor, neyi nasil yapmak istıyor hiç sormadık.. Yada içinde nasıl fırtınalar vardı bilmedik hiç.  Bunları anladığımızda o 25 ini çoktan geçmişti.. O kendi kendine büyüyen bir dağ çiçeği gibiydi.. Ama çiçek gibi hassas gerçekten.. 

Hayatımıza yılları ve yaşanmışlıklarımızı katmışız.. Kavga ise kavga, sevgi ise sevgi. Dokunmuşuz birbirimize... O kardeş sevgisi apayrı bende.. Evlat sevgisi ile anne sevgisi arasında çok güçlü bir sevgi. İkisindende vazgeçmek mümkün mü? Hele ablaysan? Iki üç kat daha fazla.. 
Ben bu güçlü sevgiyi uzakta olduğum için mi taşıyorum bilemem ama sonuçta hepimiz birbirimizden uzakta. Ben daha uzaktayım.. Ama yakın tutma adına daha sıcak hissediyor olabilirim.. Kardeşlik uzun süre ayrı kalmadıkça anlaşılması zor olan bir sevgiymiş. Karşılıksız, çıkar gözetmeyen bir sevgi şekli.. Onun mutluluğu için her şey yapılır ya, çünkü o zaman sende mutlu olursun ya, öyle bir şey işte. Yada hani bir arkadaşınızı çok seviyorsanız, onu anlatma şekli vardır,  seni kardeşim gibi çok seviyorum demek.. Bu kardeş sevgisi bende çok önemli.. 

İşte bu yılbaşı Almanya'ya kardeşlerimi görmeye gittim.. Kız kardeşim Türkiye'de idi göremedim.. Eksikti tabi.. Ama onunda orada mutlu olduğunu bildiğim için pek koymadı bana.. Abimi, eşini ve yeğenlerimi görmek.. Hele bu bizim "big baby" i gördüm ya.. O ablasının gülü.. O ablasının Civanı.. 
Civanı deyince, Uğur Yücel ve Binnur Kaya'nın çok sıcak bir dizisi var ya, oradaki Hüsne ile Civan in sevgisine benzer bizim big baby ile sevgimiz. Severken boğarım:)) 
Ona biri kötülük yapsa canavar olurum.. Gözüm hiç bir şey görmez. Böyle bir sevgi işte benimkisi..

Hüsne ile Civan'i ;)))