Venedik öncesi.. #1

Neredeyse bir yılı aşkın bir zamandır planladığımız Venedik gezisi nihayet geldi çattı. Küçük bir bavul hazırlıyorum akşamdan. Sabah 6.30 da Perşembe kadınlarından Antonella telefonla kaldırıyor beni yatağımdan. Sabah serin. Hatta baya soğuk. Şalımı arıyorum bulamıyorum. Bavuldadır herhalde diyerek zaman kaybetmek istemiyorum. O sabah 8.15 treniyle yapacağız bu yolculuğu. Yanıma zeytin, peynir, kraker, su ve şarap alıyorum. Birde sipariş ettiğim simitleri. Sıcacıklar, çıtır çıtırlar. Sözleştiğimiz gibi 15 dakika öncesinde Bern istasyonunda buluşuluyoruz. Her yere ve her şeye hep son dakika yetiştiğim için bu sefer şaşırıyor Antonella. Bir kahve içimi zamanımız var. 6,5 saatlik bir tren yolculuğu yapacağız. Peronda bizi bekleyen trenimize biniyoruz. Karlı Alpler ve göllerin yanından süzülerek ilerliyoruz rayların üzerinde. Bir saatlik yolculuktan sonra Brig'te tek aktarma yapacacağımız küçük istasyona yanaşıyor trenimiz. Çantalarımızı, yolluklarımızı, küçük bavulumuzu ve fotoğraf makinemi toplarken, zeytinleri koyduğum kutudan sızan yağın lekesini görüyorum koltukta. Son durak olduğu için kimse kalmıyor trende. En son ben iniyorum üzülerek.  O yağlı koltuğa oturacak olan basacak küfürü haklı olarak. Lakin hayatımda hiç görmeyeceğim bir kişi olacağından, görsemde tanımayacağımdan oralı olmuyorum. Oturduğu yere dikkat etsin oda, koyu bir leke var sonuçta. 

Diğer tren 15 dakika sonra gelecek. Bir sigara içiyoruz orada. Sonra diğer perona geçmek isterken bavulumu aradığımda trende unuttuğumu farkediyorum. Allah'ın sopası yok tabi. Bazen Allah'ın sopası olmuyor ama bazende çok sabırlı olabiliyor. Bana yine bu sabırlı yönü denk geliyor. Tren hala  bekliyor orada. Bir hışımla tekrar trene koşup bavulumu alıyorum. Dakika bir gol bir. Daha Venedik'e varmadan başlıyor benim şu meşhur kaybetme ve bulma hikayelerim. 

İkinci trene binmeden bir tuvalete gitmek istiyorum. Herhangi bir ihtiyacım yok, sadece her yolculuk öncesi bir gidilir ya hani, işte ondan, çantalarımı arkadaşıma bırakıp bi koşu umumi WC ye yöneliyorum. Fakat kapı açılmıyor. 1 Fr. atmak gerekiyor. Bozuk para var mı diye ceplerimi karıştırıyorum. 1 Fr. yok. 20 fr. Kağıt para var, ama işime yaramıyor. O anda üniformalı bir kadın çıkıyor içerden, açık kapıyı görünce dalıyorum içeriye. Kapı tam kapanmadan aynı kadın bana yöneliyor, aha, para atmadan içeri girdiğim içim beni azarlayacak diye ezik ezik suratına bakarken, şu para sizden düştü diyerek 20 frankı tutuşturuyor elime. Teşekkür ederken bir gülümseme yerleşiyor yüzüme. Döndüğümde arkadaşıma anlatıyorum olanları, kafasını sallıyor sadece, sendeki bu şansa artık şaşırmıyorum diyor. 

Artık 5 saatlik Venedik yolculuğumuzu yapacağımız cam kenarında, masalı ve rezervasyonlu trenimize biniyoruz. Fakat bizim yerimizde bir Fransız çift oturuyor. Öyle tatlılarki, birde tatilimizin başlangıcı olduğu için anlayışla karşılıyoruz herşeyi. Milano'da ineceklerini söylüyorlar. Tamam, iki saat sabredebiliriz. Yanlarına oturuyoruz. İki saat cam kenarı olmayıversin. Arkadaşım, Almanca, Fransızca, İtalyanca, ve  İngilizceyi ana dili gibi konuştuğu için insanlarla diyaloğu kolay oluyor. Onlarla konuşa konuşa ne zaman Milano'ya geldiğimizi anlayamıyorum. Onlar iniyor, bizde asıl yerimize geçiyoruz. Milano garı çok eski ama güzel. Simitlerimiz hala taze. Onları yiyoruz. Şarap istemiyor canımız. Sonra biraz şekerleme yapıyoruz. Venedik'e sadece 15 dakika var. Biraz heyecanlanıyorum. Çünkü gün daha çok güzel şeylere gebe. Olay sadece Venedik değilki, bir kaç saat arayla Almanya'dan kardeşim, İstanbuldan arkadaşlarım gelecek daha. Yolumuzun sonuna gelirken güzel bir güzergahtan çok sulu bir kente giriş yapıyoruz. Sağımız solumuz su. Sanki suların üzerinde raylar var. Uzaktan Venedik'i görüyorum. Son durak Venedik, Santa Lucia garına yanaşıyor trenimiz. Yine herkes iniyor. Sonrada biz. Arkamızdan biri sesleniyor "bu sizin mi" diyerek fotoğraf makinemin bulunduğu çantayı gösteriyor. Ben nasıl teşekkür edeceğimi bilemiyorum, arkadaşım ise bana artık ne söyleyeceğini bilemiyor. "Bana hep kayıp hikayelerini anlatırdın, gözümle gördüm, bu kadarına pes artık" diyor. Ben sadece gülümsüyor ve şükrediyorum bu duruma. Tren garından çıkıp merdivenlere oturup bir sigara yakıyorum Venedik'e karşı. Sıkı dur Venedik biz geliyoruz.. 

Arkası yarın..